फेसबुक आन्दोलन र उनको बुझाई

- Sagar Parsain
(inspired by true events)

वानेश्वरचोक बाट शंखमुल जाने बाटोको दाहिने पट्टि सडक पेटि मा उनीहरु उभिएका थिए। चन्द्र र सुर्य अंकित झन्डा हावामा फर्रफराईरहेको परैबाट प्रस्ट देखिन्थ्यो। उनीहरुका हातमा विभिन्न नारा अंकित प्लेकार्ड थिए। म पनि त्यो हुलमा मिसिएँ। फरक यत्ति थियो, म उभिएको थिईन। म व्हिलचियरमा बसेको थिएँ...। तर देश प्रतिको मेरो दायित्व उभिएको थियो र सँगै उभिएको थियो देश बदलिएको हेर्ने मेरो चाहना।

त्यो लामको अगाडी पट्टि पुगे पछि मेरो हातमा पनि एउटा प्लेकार्ड आईपुग्यो। त्यहाँ लेखिएको थियो, “सँबिधान तिम्रो कमाई खाने भाँडो हैन, मेरो अधिकार हो।“ म प्लेकार्ड हातमा लिएर त्यहाँ बसिरहेँ। हामीले भाग लिएको त्यो मौन बिरोध कार्यक्रम थियो, शान्ति र सँबिधानको पक्षमा।

एकैछिनमा मेरो अघि एकजना पुरुष आईपुगे। उनले मलाई हेरेर हाँसे। मलाई लाग्यो उनले मलाई चिनेका रहेछन्। तर होईन रहेछ। उनी त मैले बोकेको प्लेकार्ड हेरेर हाँसेका रहेछन्।

“के गर्नु भएको तपाईँहरुले?” उनले नरम भएर सोधे

“फेसबुकमा हाम्रो एउटा समुह छ दाई।“ मैले पनि उस्तै मिजास मा बोलेँ, “त्यसै मार्फत नेताहरुलाई झक्झक्याउने कार्यक्रम हो यो।

“उनलाई मेरो कुराको पत्यार लागेन क्यार, हाँसे। एकछीन मा भने, “अनि यसरी नि आन्दोलन हुन्छ त। टायर बाल्नुस, गाडी फुटाउनुस। अलि हेर्नेलाई पनि मजा लागोस् न यार।“ उनले यस्तरी भने कि मानौँ हामी त्यहाँ उभिएका मान्छेहरु कसैको मजाको लागी रमिता देखाउन बसेका हौँ। मलाई उनको कुराले रिस उठेन बरु उनको बिबेक देखेर दया लाग्यो।

“लाफ्टर च्यालेन्ज हो र यो हेर्न मजा आउने!” मलाई भन्न मन थियो तर म छुचो हुन चाहिन।

“आउनुस न दाई, तपाईँ पनि हामीलाई साथ दिनुस।“ मैले उनलाई बरु निम्तो दिएँ।

“हैन ठिकै छ।“ उनी यति भनेर जान लागे।

“किन यो देश तपाईँको हैन र?” यसपाली मैले सोधेरै छोडेँ। “अवश्य हो नि।“ उनी हाँस्दै बिदा भए। अलि पर पुगेपछि उनले अर्को एकजना मान्छेलाई पनि हामी तर्फ देखाएर केहि कुरा भन्दै हाँस्न थाले। मैले अब उनको कुराबारे सोच्नै छोडे किनभने मैले थहा पाईसकेको थीँए हाम्रो आन्दोलन उनको सोच्ने शक्तिको उपज छ।

मलाई लाग्थ्यो सँसारमा दुई किसिमका मान्छे हुन्छन्। कुरा बुझ्ने र कुरा नबुझ्ने। तर आज मैले तेस्रो प्रकार पनि भेट्टाए। कुरा बुझेर पनि बुझपचाउने।